okfoto.pl
Można być za Kołem Podbiegunowym i nie zobaczyć zorzy przez wiele dni. W końcu jednak się uda: jeśli nie za pierwszym, czy drugim razem to na pewno za kolejnym. Można uprawiać inny rodzaj fotografii nocnej i polować na spadające meteory. Czasem złapie się ich kilka, czasem kilkanaście, jak miałem przyjemność podczas naszego pleneru w Rogalinie niecałe dwa lata temu (zapraszam na kolejny). Rzadko jednak zdarza się sfotografować aurorę i meteor za jednym zamachem…
… czasami nawet długo. Elgol na wyspie Skye znane jest fotografom i mało komu więcej. Położone na końcu wąskiej i krętej drogi, jest jednym z końców świata, takim lokalnym “wstąpił do piekieł, po drodze mu było”. Miejsce słynie ze wspaniałego wybrzeża, usianego wielkimi głazami i pasmem Cuillin na horyzoncie. A także z tego, że pogoda jest tu bardzo kapryśna. Często pada, często są chmury, często mało co widać. Raz byłem tak zdesperowany, że zrobiłem tu sobie zachód słońca… lampą błyskową.
Tym razem jednak się udało. Najpierw wyszło słońce, a potem chmury pięknie się wybarwiły. A potem oczywiście zaczęło padać, ale to już nie miało znaczenia, bo zdjęcia były zrobione. Szach i mat!
Z tym Światłem to bywa różnie. Czasami czeka się tydzień i… pojawia się ostatniego dnia. Albo wcale. Albo od razu pierwszego dnia, żeby rozbudzić apetyty. Tak jak na zdjęciu z Senji, zrobionym rok temu. Pierwszego dnia mieliśmy takie warunki, że pędem objeżdżaliśmy najlepsze miejscówki, żeby zdążyć je uwiecznić. A potem przez kilka dni był huragan, który zaciekle trząsł naszym domkiem. A potem znowu było fajnie, bo nawaliło śniegu i wszystko wyglądało jak w skandynawskim eposie. Szczególnie nocą, kiedy biel dodatkowo się zazieleniała:
Takie szaleństwa na Senji i Lofotach czekają nas już niedługo. A tymczasem życzę wszystkim dobrego Światła i wytrwałości w jego tropieniu!
Gdyby powstała Biblia dla fotografów, rajem w niej mogłoby być Maroko. Tutejsze światło i ciepłe kolory nie mają sobie równych – nie na darmo słynne „orientalne” studio filmowe znajduje się w Ouarzazate, mieście zwanym „Bramą Pustyni”. My też zaczynaliśmy od Maroka – tu pojechaliśmy z pierwszą fotowyprawą, a potem wracaliśmy jeszcze wielokrotnie. W tym roku było wyjątkowo zimno, co miało swoje minusy (marzliśmy) i plusy (zazwyczaj im zimniej tym lepsze światło). Latem, kiedy powietrze drga od upału, widoczność jest znacznie gorsza i nie da się zrobić takich zdjęć, jak poniżej.
Zapraszam do oglądania i na następne fotowyprawy 🙂
Szósta fotowyprawa do Szkocji już za nami. Przed wyjazdem spojrzałem na prognozy pogody – zapowiadały niemal cały tydzień deszczu. Nie bardzo się tym przejąłem: w tej części świata pogoda jest bardzo dynamiczna, a deszcz pada w zasadzie codziennie. Słońce też świeci codziennie, a jak już zaświeci to fotografowie dostają amoku. O tutejszym świetle można pisać wiersze: krystaliczne, ciepłe, pojawiające się znienacka, wynurzające zza chmur… i tak dalej. Szkocja to miejsce, gdzie zdjęcia robią się same. Następnym razem planujemy przyjechać tu za dwa lata. Za rok, w ramach płodozmianu, będzie równie piękna i podobna w klimacie Irlandia Północna, na którą już zapraszam.
Na zdjęciu przebłysk światła w Quiraing, gdzie dojechaliśmy wielkim i wygodnym autobusem, chociaż mówili, że się nie da 😉
Dzisiaj kilka zdjęć naszej złotej polskiej…
Za nami fotoweekend w Rudawach Janowickich, czyli górkach tuż przed Karkonoszami (coś jak Gorce przed Tatrami). To jedno z najlepszych miejsc do fotografowania, czy choćby podziwiania, jesiennych pejzaży. Na szczytach są fajne punkty widokowe, w dolinach rzeki malowniczo przepychają się przez kamienie, a całość okraszona jest pięknymi, ciepłymi barwami. Sama radość. Nawet śpimy w atrakcyjnym miejscu – pałacu w Wojanowie, który sam z siebie stanowi świetny plener. To zdecydowanie jeden z moich ulubionych fotoweekendów 🙂
Szwajcaria Saksońska jest świetnym celem fotograficznego wypadu. Nad doliną Łaby wznosi się największy piaskowcowy wąwóz Europy, a w okolicach wyrastają atrakcyjne skalne ostańce. Najbardziej znaną grupą jest Bastei, wznosząca się wysoko nad samą rzeką. Znaną już od bardzo dawna: wbity w skały słynny kamienny most liczy już sobie ponad 150 lat. Miejsce stanowiło inspirację dla romantycznych malarzy, a dziś w ich ślady idą nie mniej romantyczni fotografowie. Najpiękniej jest o wschodzie słońca i fakt ten nie stanowi (niestety) żadnej tajemnicy. To najłatwiej dostępny tak świetny punkt widokowy w regionie – z parkingu do platformy idzie się niewiele ponad dziesięć minut.
Odwiedziliśmy Bastei kilka dni temu. Przyjechaliśmy bardzo wcześnie, a przynajmniej tak nam się wydawało, dopóki nie zobaczyliśmy tłumku fotografów ze statywami. Na szczęście większość zgromadziła się na nowym pomoście nad samą Łabą (a raczej mgłami, bo rzeki nie było widać), a w wybranej przez nas miejscówce było tylko trzech. Tylko, a raczej aż: jest tam tak mało miejsca, że tych trzech zajmowało prawie cały teren, z którego da się zrobić dobre zdjęcie. Nie było wyjścia: zaczęliśmy ich ściskać (bynajmniej nie czule), walcząc o przestrzeń na statywy. W końcu skonstatowałem, że jedyną sensowną opcją będzie rozstawienie statywu na skale za balustradą, ustawienie na nim aparatu i zaryzykowanie, że całe to ustrojstwo runie sto metrów w dół (tym bardziej, że od tyłu atakowali nas fotografowie, którzy przyszli jeszcze później). Na szczęście nic nie runęło, a mi udało się zrobić powyższe zdjęcie.
Tak po prawdzie, w okolicy jest kilka innych miejsc, w których można zrobić świetne ujęcia o wschodzie słońca i nie ma tam żywej duszy. Dlatego po zaliczeniu „jazdy obowiązkowej” warto trochę powęszyć wśród piaskowych wież i znaleźć swojego własnego fotograficznego Graala.
I czeka na nas. Ostatnie trzęsienie ziemi było najtragiczniejszym od kilkudziesięciu lat. Nawiedziło głównie Marrakesz (tam będziemy) i tereny w górach na południowy zachód od niego (tam nie będziemy). Dało się też odczuć w okolicach Ouarzazate, ale słynny ksar Ait Benhaddou, najpiękniejsza wioska świata, nie został jakoś poważnie uszkodzony (przynajmniej według mojej obecnej wiedzy). Stary Marrakesz ucierpiał, ale wspaniały minaret Koutoubia stoi jak stał, podobnie jak główne zabytki miasta. Góry i pustynia – główne przyrodnicze atrakcje wyjazdu – są oczywiście nienaruszone.
W listopadzie tam jedziemy. Do tego czasu gruz z ulic zniknie, ale nie znikną rany w sercach mieszkańców. Dlatego cieszę się, że ich odwiedzę. Oni na nas czekają – nie tylko na to, że wydając pieniądze w restauracjach czy sklepach wspomożemy ich finansowo, ale przede wszystkim na naszą obecność, która pomoże im wrócić do normalności.
Dzisiaj zdjęcie dnia ze Szkocji. A dokładniej – z wyspy Skye. Byłem na niej wielokrotnie, za każdym razem zachwycając się niesamowitymi pejzażami i światłem. Fotografia pochodzi akurat z „pierwszego razu”, a przedstawia tzw. Fairy Pools, w dolinie Glenbrittle. Jej środkiem płynie rzeka, tworząca szereg malowniczych przełomów i niewielkich basenów z kaskadami.
Ciekawostką jest tutejsza pogoda: kapryśna, ale na swój sposób przewidywalna. Dobre warunki do fotografowania miałem tu dokładnie… co drugi raz. Jeden wyjazd słońce, drugi deszcz, trzeci słońce i piękne chmury, i tak dalej. Raz tak zacinało bocznym deszczem, że po wyjściu z autobusu i minucie stania w jednej pozycji (pomagałem innym wysiadać) miałem ubrania z lewej strony kompletnie przemoczone, a z prawej suche.
Do Szkocji wracamy w listopadzie, a dobra wiadomość jest taka, że teraz jest kolej na piękne światło w Fairy Pools 🙂
Dziś jako zdjęcie dnia świeżynka z ostatniej fotowyprawy w Dachstein i Dolomity. Jezioro Misurina w tych drugich słynie z dość kapryśnej pogody – często jest tu pochmurno i mało co widać. My mieliśmy szczęście, najpierw w postaci delikatnego światła na szczytach, a potem odbić tych ostatnich w spokojnej wodzie. Na spokojną wodę trzeba było jednak poczekać: przez długi czas wiał wiatr i nic się nie odbijało. Na szczęście okolice zachodu słońca zwykle oznaczają flautę: powietrze się uspokaja, a woda zamienia w lustro.
Jeszcze kilka słów o samej kompozycji: na kursach fotografii można usłyszeć, że kadr centralny jest be i że trzeba poszukiwać mocnych punktów, spiral, esek i tym podobnych formacji. Wszystko to prawda, ale odbicie w wodzie stanowi wyjątek. A kiedy w wodzie odbijają się góry to już sama radość.
Zdjęcie powyżej wygląda tak jak widziałem to miejsce, a poniżej wersja “modna” z czarnym niebem:
Mgła największym przyjacielem fotografa jest. Wiadomo to od dawna. Dlatego wstajemy rano, kiedy inni przewracają się z boku na bok, i maszerujemy na z góry upatrzoną miejscówkę.
Z rzadka mgły pojawiają się też wieczorem. Takie szczęście mieliśmy podczas fotowyprawy do Wachau jesienią ubiegłego roku. Ruiny zamku Aggstein są niezwykle efektowne w każdych warunkach, a my dostaliśmy bonus w postaci przewijających się u ich podnóża mgiełek (i nie tylko podnóża – momentami był cały zasłonięty). Niżej, nad Dunajem, winnice przybrały piękny, żółty kolor liści. W czasie tego wyjazdu nasze migawki miały co robić…
Dzisiejsze zdjęcie dnia pochodzi z niedawnego fotoweekendu w Parku Mużakowskim. Właściwie w okolicach parku, a jeszcze właściwiej – w geoparku. Jest tu jedno z największych na świecie pojezierzy antropogenicznych, czyli takich, które nie powstałyby bez działalności człowieka. Jeziora to nic innego jak dawne wyrobiska kopalni węgla brunatnego i żwirowni, które zostały odzyskane przez przyrodę. Zróżnicowany skład chemiczny sprawia, że woda przybiera zaskakujące kolory, na przykład intensywnie czerwony. Przykład powyżej. Zdjęcie powstało w czasie pochmurnej pogody – i całe szczęście, bo słońce w środku dnia oznaczałoby trudne do opanowania kontrasty. Co innego rano i wieczorem – wtedy Światło jest po naszej stronie…