Najpierw bywałem tu w czasach „przedfotograficznych”. Napisałem Praktyczny Przewodnik Pascala po Czechach i co dwa lata go aktualizowałem. Wiązało się to z koniecznością objechania całego kraju i sprawdzenia, czy wszystko stoi na swoim miejscu. Całkiem przyjemną koniecznością, trzeba powiedzieć.
Już za pierwszym razem wszedłem na górę Říp, która – co ciekawe – wiąże się z legendą o Lechu, Czechu i Rusie. Z punktu widokowego pod szczytem dostrzegłem na horyzoncie intrygującą trójkątną górę, a na niej dwie wieże. Zszedłem do knajpy trochę niżej (nad drzwiami miała napis, że Říp jest tym dla Czechów, czym dla muzułmanów Mekka). Zagadnięty w temacie właściciel poinformował mnie, że są to ruiny zamku Házmburk. Nic mi to nie mówiło, ale nazwę zapamiętałem. Dwa dni później już tam byłem, a zamek pojawił się w aktualizacji przewodnika…
Rok temu przypomniałem sobie, że co prawda Házmburk jest tylko jeden, ale stożkowych mikrowulkanów – znacznie więcej. Zacząłem drążyć temat i okazało się, że ma potencjał. Nie pozostało nic innego, jak pojechać na fotograficzny rekonesans. Połączyliśmy go z dwurodzinnymi wakacjami, co w czasach pandemii okazało się być świetnym pomysłem: wygasłych wulkanów Czeskiego Średniogórza nikt nie kojarzy z celem wakacyjnej wyprawy i mogliśmy po nich hasać zupełnie sami (a dystans społeczny był mierzony w kilometrach).
Te same atuty miał pierwszy jesienny fotoweekend. I nie tylko te: to był zupełnie pionierski fotograficzny wypad na „Czeską Kamczatkę”, przynajmniej jeśli mowa o fotografach spoza Czech.
Na górnym zdjęciu – widok z zamku, który jest na na zdjęciu poniżej. Na dolnym – wspomniany na początku Házmburk.
W czerwcu planujemy drugi plener wśród wygasłych wulkanów. Kilka miejsc już jest zajętych, a kilka jeszcze wolnych. Od dołączenia do nas dzieli Cię kilka kliknięć tutaj 🙂
