Kategoria: Aktualności

To nie kolejne hasło związane z Mistrzostwami Europy w Bieganiu za Piłką w Krótkich Spodenkach, a tytuł serii, nad którą obecnie pracujemy dla wydawnictw Carta Blanca i deAgostini. Kolejne tomy opowiadają o różnych miejscach, obiektach lub wydarzeniach w naszym pięknym kraju, od standardowych ratuszów i starówek, przez turnieje rycerskie i rekonstrukcje bitew, po pomniki ziemniaka, glana, czy – za przeproszeniem – Srającego Chłopka. Są też dziesiątki innych tematów. Opisywanie całego tego bogactwa to świetne doświadczenie dla kogoś kto zjadł zęby na pisaniu przewodników i wydawało mu się, że już dużo wie. Ciekawą zabawą jest też bieganie po mieście z zadaniem zrobienia zdjęć dziesięciu pomników w ciągu jednego popołudnia, z których każdy ma być oświetlony tak, żeby dobrze prezentował się w książce. Jakoś tak się składa, że te, na które najlepsze światło pada o tej samej porze, zawsze stoją w różnych dzielnicach…

            Na zdjęciu pomnik Łuczniczki – symbolu Bydgoszczy, czyli niedocenianego turystycznie miasta, które wygląda jak skrzyżowanie Rygi ze Strasburgiem (w pozytywnym znaczeniu).

Fotograficzni ortodoksi twierdzą, że za zdjęcia nigdy się nie płaci. Ja uważam, że czasami można.

   Jeżeli ktoś, szczególnie w biednym kraju, ma okazję sprzedać swój wizerunek i na tym zarobić, to dlaczego nie miałby tego wykorzystać. Wolę to od nachalnego żebractwa. Oczywiście fajniej jest nawiązać z modelem kontakt intelektualny i zrobić mu portret ku obopólnej przyjemności, ale w miejscach często odwiedzanych przez turystów może to się okazać niemożliwe. Nie powinno się też płacić dzieciom, bo rujnuje to ich obraz świata, szczególnie jeśli dostaną więcej niż rodzic zarabia przez cały dzień. Jeśli nie ma innej możliwości (a w dzisiejszym skomercjalizowanym świecie coraz częściej nie ma), lepiej dać im drobny upominek. Niezły patent to fotografowanie przy zawieraniu transakcji: ty mi ten dywan, a ja ci sto dirhamów i portrecik. Zwykle to działa.

            Może ktoś powiedzieć, że to nie jest czysty styl – że lepiej spędzić z modelem więcej czasu i zaprzyjaźnić się, a po zrobieniu zdjęcia obiecać przysłanie odbitki (i potem oczywiście to zrobić). Takim osobom polecam wizytę w słynnej etiopskiej dolinie Omo, gdzie niektóre plemiona mają z góry ustalony cennik fotografowania, a u tych bardziej atrakcyjnych płaci się za sam wstęp do wioski.

            Na zdjęciu dziewczynki z zachodniej Gwatemali, gdzie Indianki ubierają się „po swojemu” od czasów gdy jeszcze nie było tu turystów, a najczęstszym zdaniem jakie słyszy osobnik wyposażony w aparat jest „jeden quetzal, jedno foto!”.