okfoto.pl

Historia zatoczyła koło. Za wczesnego młodu na wakacjach u babci zaczytywałem się w „Kobiecie i Życiu”, pochłaniając kolejne porcje „satyry w krótkich majteczkach”. Ostatnio zadzwoniła do mnie miła pani z pytaniem czy chciałbym napisać coś do działu turystycznego tego szacownego periodyku. Pewnie że chcę – może babcia przeczyta 😉 Na pierwszy ogień poszła Bułgaria i jej rozkoszne wybrzeże (numer lipcowy), a na drugi – kilka fajnych pomysłów na urlop w Polsce (numer sierpniowy). Pierwszy tekst już się ukazał, a ściślej – pół tekstu, bo rozwlokłem się jak metalowy gitarzysta upojony swoją solówką i biedna pani Małgorzata musiała robić ostre cięcia. Na szczęście przekaz nic na tym nie stracił. Teraz wspólnie planujemy kampanię wrześniową…

            A na zdjęciu „parking” łodzi rybackich w Łozencu, jednym z nieodkrytych miejsc na bułgarskim wybrzeżu, gdzie można wykąpać się w zatoczce, w odległości 20 m od pełzających żmij.

Miałem przyjemność wziąć udział w warsztatach fotograficznych „Czarowne Świętokrzyskie”, zorganizowanych przez Digital Foto Video, a raczej jej niezłomnych redaktorów i prowadzonych przez miejscową czarownicę (z licencją!). W programie były m.in. ruiny zamków (sztuk trzy), wielki piec, czyli labirynt fotogenicznych rur, wihajstrów i wąskich pasaży oplatających gigantyczne kominy, dostojne –arze w klasztorze w Wąchocku (wirydarz, refektarz, kapitularz) oraz mgliste wschody słońca na podmokłych łąkach. Te ostatnie wiązały się ze wstawaniem o 3.10, żeby zdążyć na najlepsze światło – na szczęście można było potem odespać w minibusie, bo czarownica miała chrypę i za dużo nie mówiła 🙂

            Atmosfera była rewelacyjna, jak zwykle podczas spotkań ludzi, którzy dzielą wspólną pasję. Na końcu każdy wytypował kilka swoich zdjęć, a prowadzący zorganizowali konkurs połączony z omawianiem każdego kadru. Zabawa była świetna, o czym może świadczyć fakt, że nikt nie wyemigrował do sąsiedniej sali, w której akurat w TV leciał mecz Polska–Czechy.

            Parafrazując powiedzenie „jeden widok wart tysiąca słów” po warsztatach nasunęło mi się spostrzeżenie: „jedno spotkanie w realu warte tysiąca spotkań online”.

            Na zdjęciu dolina Kamiennej w okolicach Wąchocka, sfotografowana w czasie gdy normalni ludzie jeszcze śpią.

To nie kolejne hasło związane z Mistrzostwami Europy w Bieganiu za Piłką w Krótkich Spodenkach, a tytuł serii, nad którą obecnie pracujemy dla wydawnictw Carta Blanca i deAgostini. Kolejne tomy opowiadają o różnych miejscach, obiektach lub wydarzeniach w naszym pięknym kraju, od standardowych ratuszów i starówek, przez turnieje rycerskie i rekonstrukcje bitew, po pomniki ziemniaka, glana, czy – za przeproszeniem – Srającego Chłopka. Są też dziesiątki innych tematów. Opisywanie całego tego bogactwa to świetne doświadczenie dla kogoś kto zjadł zęby na pisaniu przewodników i wydawało mu się, że już dużo wie. Ciekawą zabawą jest też bieganie po mieście z zadaniem zrobienia zdjęć dziesięciu pomników w ciągu jednego popołudnia, z których każdy ma być oświetlony tak, żeby dobrze prezentował się w książce. Jakoś tak się składa, że te, na które najlepsze światło pada o tej samej porze, zawsze stoją w różnych dzielnicach…

            Na zdjęciu pomnik Łuczniczki – symbolu Bydgoszczy, czyli niedocenianego turystycznie miasta, które wygląda jak skrzyżowanie Rygi ze Strasburgiem (w pozytywnym znaczeniu).

Fotograficzni ortodoksi twierdzą, że za zdjęcia nigdy się nie płaci. Ja uważam, że czasami można.

   Jeżeli ktoś, szczególnie w biednym kraju, ma okazję sprzedać swój wizerunek i na tym zarobić, to dlaczego nie miałby tego wykorzystać. Wolę to od nachalnego żebractwa. Oczywiście fajniej jest nawiązać z modelem kontakt intelektualny i zrobić mu portret ku obopólnej przyjemności, ale w miejscach często odwiedzanych przez turystów może to się okazać niemożliwe. Nie powinno się też płacić dzieciom, bo rujnuje to ich obraz świata, szczególnie jeśli dostaną więcej niż rodzic zarabia przez cały dzień. Jeśli nie ma innej możliwości (a w dzisiejszym skomercjalizowanym świecie coraz częściej nie ma), lepiej dać im drobny upominek. Niezły patent to fotografowanie przy zawieraniu transakcji: ty mi ten dywan, a ja ci sto dirhamów i portrecik. Zwykle to działa.

            Może ktoś powiedzieć, że to nie jest czysty styl – że lepiej spędzić z modelem więcej czasu i zaprzyjaźnić się, a po zrobieniu zdjęcia obiecać przysłanie odbitki (i potem oczywiście to zrobić). Takim osobom polecam wizytę w słynnej etiopskiej dolinie Omo, gdzie niektóre plemiona mają z góry ustalony cennik fotografowania, a u tych bardziej atrakcyjnych płaci się za sam wstęp do wioski.

            Na zdjęciu dziewczynki z zachodniej Gwatemali, gdzie Indianki ubierają się „po swojemu” od czasów gdy jeszcze nie było tu turystów, a najczęstszym zdaniem jakie słyszy osobnik wyposażony w aparat jest „jeden quetzal, jedno foto!”.